16 juni stadsschouwburg Utrecht
Er was eens, lang geleden, in het land Kiponia, een zieke koningin. Ze naaide kleertjes voor de baby in haar buik, maar ze wist dat ze haar kindje nooit zou zien, omdat ze niet lang meer te leven had. Ze voorspelde dat haar kindje zo blank zou zijn als sneeuw, met haar zo zwart als ebbenhout en lippen zo rood als bloed. En daarom moest ze Sneeuwwitje heten! En zo gebeurde het; Sneeuwwitje werd geboren, maar haar moeder stierf helaas.
Vele jaren later was er voor het eerst weer een groot feest in het paleis. De koning had eindelijk een nieuwe vrouw gevonden met wie hij ging trouwen en Sneeuwwitje zou 18 jaar worden. Op het feest waren allerlei prinsen aanwezig, maar Sneeuwwitje had maar oog voor één prins: prins Xander en hij had alleen oog voor haar. De nieuwe koningin kreeg vele geschenken uit allerlei verre landen, waaronder een speciale spiegel uit China, de spiegel der waarheid. Door een sluwe en gemene raadsheer werd de ijdele koningin op het idee gebracht eens aan de spiegel te vragen wie de mooiste van het land was. Eerst noemde de spiegel háár de mooiste, maar op een dag liet de spiegel weten dat Sneeuwwitje mooier was. De koningin werd woedend en bedacht samen met de raadsheer een plan om Sneeuwwitje te laten verdwijnen. Een jager moest Sneeuwwitje in het bos doden en als bewijs haar hart naar de koningin brengen. De jager wilde het niet, maar hij kon het bevel niet weigeren. Hij nam Sneeuwwitje mee het bos in, maar zij smeekte hem haar niet te doden en hij liet haar gaan. Als bewijs voor de koningin nam hij het hart van een wild dier mee.
Sneeuwwitje vluchtte diep het bos in en kwam bij een klein huisje. Er was niemand thuis, maar moe en hongerig als ze was ging Sneeuwwitje naar binnen. Alles in het huisje was klein, de 7 stoeltjes, de tafel, de 7 bedjes. Van alle 7 bordjes die op tafel stonden nam ze een hapje eten en daarna viel ze in slaap in een van de bedjes. Na een dag hard werken kwamen de dwergen, die in het huisje woonden, thuis en ze vonden Sneeuwwitje. Na enig overleg besloten ze dat het meisje bij hen mocht blijven wonen; maar ze waarschuwden haar om heel voorzichtig te zijn als er iemand aan de deur kwam.
De boze koningin kon het niet laten voor de zekerheid nog eens aan de spiegel te vragen wie de mooiste was, maar tot haar grote schrik antwoordde de spiegel: ‘Jij bent wel mooi, maar Sneeuwwitje is duizendmaal mooier… bij de dwergen, over de zeven bergen.’ De koningin werd woedend! Om Sneeuwwitje alsnog te doden ging ze vermomd naar het huisje van de dwergen. De bosbewoners probeerden haar tegen te houden, maar de koningin was veel machtiger dan zij. De niets vermoedende Sneeuwwitje liet de bezoeker binnen en dat kostte haar bijna het leven… Gelukkig waren de dwergen net op tijd terug om Sneeuwwitje te redden. Toen de boze koningin hoorde dat Sneeuwwitje nog steeds in leven was, probeerde ze het opnieuw, maar ook dat mislukte. Maar de derde keer gaf ze Sneeuwwitje een vergiftigde appel en daarvan konden de dwergen haar niet redden; ze was dan wel niet dood, maar alléén een kus van de ware liefde kon Sneeuwwitje nog laten ontwaken. Verdrietig legden de dwergen Sneeuwwitje in een glazen kist en samen met de andere bosbewoners rouwden ze om haar en hielden trouw de wacht.
En zo vond prins Xander – die wanhopig op zoek naar haar was – Sneeuwwitje bij de dwergen terug. Zijn kus liet haar ontwaken, want hij hield van haar. Sneeuwwitje en prins Xander waren natuurlijk dolgelukkig, maar de boze koningin stierf van woede! Prins Xander nam Sneeuwwitje mee naar zijn paleis, en als koning en koningin leefden ze samen nog… LANG EN GELUKKIG!
